De cursisten van Carrie hebben gekozen: de beste column van de club van 2020! ‘Arnemuiden’, van Chris van der Sanden. Gefeliciteerd met de TAART, Chris!
ARNEMUIDEN
De coupédeur schuift open en hij vraagt me om een vuurtje. Ik zeg dat ik dat niet heb. Hij vraagt het aan E. Ook zij rookt niet. Vervolgens vliegt hij mijn zus naar de keel en begint die dicht te knijpen.
Van mijn zus blijf je af, schiet door me heen en ik haal uit, er vallen rake klappen en mijn shirt sneuvelt. Het lukt ons drieën uiteindelijk om hem de coupé uit te werken en de deur te sluiten.
Maar dan begint het.
De meute die buiten ons zicht op het tussenbalkon met hem was ingestapt begint zich er luidkeels mee te bemoeien en springt voor hem in de bres. De deur gesloten houden blijkt nu een hele toer. We zijn er ineens ook niet meer zo zeker van of het veiligheidsglas het geweld nog weet te houden.
Na wat een eeuwigheid lijkt remt de trein af. Deze halte blijkt godzijdank hun bestemming. Het gebeuk, gedreig en gescheld verplaatst zich nu naar het coupéraam. Uiteindelijk trekt de trein op en komen wij op adem.
De conducteur is teleurgesteld. Waarom ik hem niet eerder heb gewaarschuwd, op Arnemuiden was nog wel extra politie stand-by geweest.
Ook bij de aangifte ontbreekt het aan empathie. Kermis in Middelburg is namelijk altijd prijs. Speciaal op zaterdagavond. Speciaal voor de jeugd uit Arnemuiden die op zondag verplicht binnen wordt gehouden. En of ik dat niet wist.
Dit voorval speelde jaren voordat zinloos geweld pas echt populair werd. En van blaming the victim had ook nog niemand gehoord. De aangifte is ongetwijfeld in een lade terechtgekomen; ik heb er nooit meer iets van vernomen.
De vechtsport waarin ik me ben gaan bekwamen is mij later twee keer bijzonder goed van pas gekomen. En welbeschouwd kwamen we gewoon met de schrik vrij.
Afgesloten coupés mijd ik nog steeds.