In april ’25 vierden acht columnista’s de laatste les van Carries Column College. Volgens inmiddels decennialange traditie kiezen Carrie en de schrijvers die avond De Beste Column. En die – de schrijver ervan dus – krijgt De Taart! Deze rit ging een rode glimmende fruitvolle banketbakkerstaart naar: Madelief Reiger. Lees en laat je wegblazen door haar vlijmscherpe column.
Hoe nu verder?
14 jaar, in de auto, net terug van vakantie, mama en papa komen mij ophalen. Verhalen over wat ik heb uitgespookt samen met mijn nichtje. Thuis zitten we op de bank. Mama naast mij, papa tegenover mij. “We moeten je iets vertellen.” Papa kijkt alsof hij heel nodig moet poepen. Mijn ademhaling kruipt steeds verder omhoog, paniek. “Heeft mama kanker?” “Nee, nee. Mama heeft geen kanker.” Adem uit. “Papa gaat alleen een tijdje ergens anders wonen.” Ik voel de tranen komen, ontlading. Ik ben niet verdrietig. Vooral opgelucht.
17 jaar, systeemplafond, goedkope stoelen, een bos bloemen in de hoek. Ik ben getuige bij papa’s tweede huwelijk. Ik mag mijn handtekening zetten voor een verbintenis waar ik liever niets mee te maken heb. Zij haat mij, ik haat haar. Er worden veel dingen gezegd, ik onthoud niks. Ik geef papa en zijn nieuwe vrouw een geforceerd lachje. De handtekening staat, hij druipt van alles wat ik niet zeggen mag.
21 jaar, oprit en een tuintje, deurbel, zweethandjes. Opa en oma zijn er niet. Mijn vader wel. Hij woont daar nu, zijn tweede huwelijk is gestrand. Hij heeft spijt, zegt hij. Hij had haar nooit moeten verkiezen boven mij, zegt hij. Hij had meer naar mij moeten luisteren, zegt hij. Mijn vader heeft mij in de steek gelaten. Zijn excuses laten mij koud.
De deur opent. Plavuizen, bloemetjesbehang en mijn vader. “Hey, schat! Wat fijn dat je er bent!” Alsof we elkaar nooit zijn kwijtgeraakt.
