Carries taartwinner dit jaar: Carole Peeters, columnist du jour! Ze schreef zes stukken tijdens Carries Column College, en dit is er eentje over Luka, die zomaar ineens naast Carole op een barkruk zit. En begint te praten.
Hoe gaat het met je, Luka?
Halverwege ons tweede biertje in café De Klok komt Luka binnen. Hij gaat op de laatste lege barkruk naast Robert en mij zitten. Terwijl hij zijn muts afzet reageert hij op een vraag die ik me niet herinner, of die niet gesteld is. ’Dan vertel ik maar meteen alles’, zegt hij. Zijn lach en openheid zijn aanstekelijk.
Hij vertelt dat hij sinds vorige week is gestopt met school omdat het niet zo goed met hem gaat. Hij is 18 jaar en zit in het zesde jaar van het vwo. Hij vertelt over zijn Georgische afkomt, de armoede in dat land en zijn tweetalige opvoeding. Hij spreekt vloeiend Nederlands, maar het foutloos schrijven is moeilijk voor hem. Voor het werkstuk dat hij maakt over dit onderwerp krijgt hij een onvoldoende. Er staan te veel spelfouten in. Op zijn laatste schooldag heeft Luka zich aangemeld bij een psycholoog. Want ‘het slaat nergens op waar ik mee bezig ben’. Na twee weken wacht hij nog steeds op een eerste afspraak.
Twee jaar geleden is hij op een gewelddadige manier beroofd, door een groep van zes jongens met messen. Een paar maanden later nog eens. Sindsdien is hij angstig, boos en kan hij niet meer slapen. Sindsdien blowt hij ook elke dag. Een tijdje gebruik hij daar hardere drugs bij, maar nu niet meer. Hij gaat om met mensen die ook dingen hebben meegemaakt. Zoals een meisje waarvan de vader is doodgeschoten en de moeder verslaafd is. Ik ken niemand met een vermoorde vader.
In de hooguit veertig minuten dat we hem leren kennen bestelt hij bij barman Guido voor zichzelf vier shotjes en een glas bier. Daarna rekent af – ‘Oh, dat valt mee’ – en trekt zijn rode muts weer over zijn kortgeschoren coupe. Heel even voel ik de aandrang om hem mijn telefoonnummer te geven. Misschien hoeft hij zijn verhaal dan niet meer met vreemden te delen, op een woensdagavond in een bruine kroeg. Hij geeft me een hand en ik kijk hem aan. Zijn donkere ogen zoeken naar zichzelf. Of iemand anders. En ik denk bij mezelf: als je mij zou bellen, ben ik dan degene die je de weg kan wijzen?
Lees hier Caroles eerdere blog over columneren (ze deed toen de columncursus bij Marcel Verreck).
Carrie geeft na de zomer van 2024 weer een cursus columns schrijven van zeven lessen.